بررسی اثربخشی آموزش خودکارآمدی هیجانی بر سازگاری اجتماعی و اضطراب اجتماعی نوجوانان

هدف پژوهش حاضر، شناسایی اثر آموزش خودکارآمدی هیجانی بر سازگاری اجتماعی و اضطراب اجتماعی در دانش ­آموزان پسر مقطع راهنمایی بود. بدین منظور، نمونه ­ای شامل 34 دانش آموز پسر پایه دوم و سوم راهنمایی از منطقه 2 شهر ری به روش نمونه­ گیری تصادفی چند مرحله­ ای انتخاب شدند. گروه نمونه از نظر بهره هوشی، تحصیلات والدین و پیشرفت تحصیلی همتا شدند. سپس به­ صورت تصادفی در دو گروه آزمایشی و کنترل، هر کدام 17 نفر قرار گرفتند. به گروه آزمایشی مهارت‌های خودکارآمدی هیجانی در 8 جلسه 2 ساعتی ارائه شد و گروه کنترل برنامه­ ای دریافت نکردند. هر دو گروه قبل و بعد از آزمایش، مقیاس‌های سازگاری اجتماعی کالیفرنیا و اضطراب اجتماعی کانور را پاسخ دادند. برای تجزیه و تحلیل داده های به ­دست آمده، از روش­ های آمار توصیفی و تحلیل کواریانس استفاده شد. نتایج نشان داد آموزش مهارت‌های خودکارآمدی هیجانی تأثیر معناداری بر سازگاری اجتماعی و اضطراب اجتماعی نوجوانان داشته است. برنامه­ ها­ی آموزش مهارت­ های خودکارآمدی هیجانی، به دلیل رشد قدرت شناختی در کنترل عواطف و معوق گذاشتن آن­ها می ­توانند سازگاری اجتماعی نوجوانان را افزایش دهند و از سویی به دلیل تاکید این آموزش بر مهارت­ های خودکارآمدی و خودتنظیمی می ­توانند در کاهش اضطراب احتماعی نوجوانان موثر باشند.